மாந்தன், ஓந்திரன், சேனான் மூவரும் கருங்காட்டின் இருளை நோக்கி நடந்தனர். சோழப் படையின் வீரர்களான இவர்கள், அதிராசேந்திரனின் கீழ் போர்களில் தங்கள் துணிவை நிரூபித்திருந்தாலும், இன்று அவர்கள் மனதில் ஒரு தயக்கம் இருந்தது. மாந்தனின் கனவு, கருங்காட்டு அம்மனின் எரியும் கண்கள், மாதுராயர் தாத்தாவின் சிவராத்திரி சலங்கைக் கதை—எல்லாம் அவர்களை உலுக்கியிருந்தது. ஆனால், மாந்தனின் உறுதி அவர்களை மீண்டும் காட்டிற்கு இழுத்தது.
கருங்காட்டின் அடர்ந்த புதர்களை வெட்டி, முட்களைத் தாண்டி, அவர்கள் கல்லை அடைந்தனர். ஆனால், கல் மாறியிருந்தது. முன்பு ஒரு கையில் மலர்களை ஏந்திய பெண்ணின் செதுக்கல், இப்போது மூன்று அம்புகளைக் கொண்ட வேலைப் பிடித்திருந்தது. மற்றொரு கையில், ஒரு தீச்சுடர் போல ஒரு உருவம். “இது... எப்படி மாறியது?” ஓந்திரன் முணுமுணுத்தான், அவன் குரலில் பயம் தொனித்தது.
சேனன்,
கல்லின் அடியில் மழைநீர் வடக்கு நோக்கி ஓடிய ஒரு மெல்லிய
தடத்தைக் கவனித்தான். “பார், இந்தப் பாதை...” என்று கூறி, மூவரும் அதைப் பின்தொடர்ந்தனர். மரங்களுக்கு நடுவே, கொடிகள் பின்னிய பாதையில், அவர்கள் ஒரு சிறு குளத்தை
அடைந்தனர். அதன் நீர், விசித்திரமாக
அசையாமல், கருங்காட்டின் நிழல்களைப் பிரதிபலித்தது. குளத்தின் மையத்தில், ஒரு மங்கிய ஒளி
மின்னுவது போலத் தோன்றியது.
திடீரென, மாந்தன் முன்னால் விழுந்து, குளத்தை உற்றுப் பார்த்தான். “இந்தக் காடு... இது அம்மனோட உறைவிடம்! நாம இதை மாற்றுவோம்! இங்கு கோயில் கட்டி, வாழ்வோம்!” அவன் கண்கள் வெறித்தன, குரல் பித்து பிடித்தவன் போல ஒலித்தது. ஓந்திரனும் சேனனும் திகைத்தனர். “மாந்தா, என்ன பேசுற? இது பைத்தியக்காரத்தனம்!” என்று ஓந்திரன் கத்தினான்.
“இல்லை,
அவள் என்னை அழைச்சா! இந்தக் காடு நம்ம வாழ்க்கையை
மாற்றும்!” மாந்தன் கைகளை விரித்து, காட்டை நோக்கி உரக்கப் பேசினான். சேனான், “சோழ அரசனின் ஆணை
இல்லாம இதெல்லாம் முடியாது,” என்று எதிர்த்தான். ஆனால், குளத்தின் ஒளியைப் பார்த்தபோது, அவர்களின் மனதில் ஒரு விசித்திரமான உறுதி
பரவியது. “சரி... அம்மனுக்கு இங்கு இடம் கொடுப்போம்,” என்று
ஓந்திரன் மெல்ல ஒப்புக்கொண்டான். காட்டின் மௌனத்திற்கு நடுவே, சலங்கைகளின் மெல்லிய ஒலி எழுந்து மறைந்தது.
அந்த அம்மனின் பெயரும் காட்டின் பெயரும் மாறப்போவது யாரும் அறிந்து இருக்கவில்லை அன்று..
(தொடரும்...)
