ஒரு கல்லின் கதை - பாகம் 4: அம்மனின் அழைப்பு.

இரவு ஆழ்ந்தபோது, மாந்தனின் மனம் கருங்காட்டின் இருளில் மூழ்கியது. அவன் கனவில், அடர்ந்த மரங்களுக்கு நடுவே, பாசி படர்ந்த அந்தக் கல் நின்றிருந்தது. ஆனால், கல் இப்போது ஒளிர்ந்தது, ஒரு மெல்லிய பொன் நிறப் பிரகாசத்தில். அதன் முன், ஒரு பெண் உருவம் தோன்றியது—கருங்காட்டு அம்மன். அவள் கண்கள் கனல் பறந்தன, ஆனால் முகத்தில் ஆழ்ந்த துயரம் படிந்திருந்தது. மாந்தனின் இதயம் நின்றது.

“மாந்தா...” அவள் குரல், காற்றைப் போல மென்மையாகவும், மலையைப் போல கனமாகவும் ஒலித்தது. “என்னை யாரும் வழிபடுவதில்லை. என் குழந்தைகள் என்னை மறந்து, தொலைவில் வாழ்கிறார்கள். எனக்கு சடங்குகள் இல்லை, என் பெயர் அழிந்தது.” அவள் கண்களில் நீர் ததும்பியது. மாந்தனுக்கு மூச்சு முட்டியது. அம்மனின் அழுகை, அவன் நெஞ்சைப் பிளந்தது.

“நீ வா, மாந்தா,” அவள் கைகளை நீட்டினாள். “எனக்கு உரிய வழிபாட்டைச் செய். என் தேவைகளை நிறைவேற்று. உன்னையும், உன் வம்சத்தையும் காலம் காலமாக பாதுகாப்பேன். செல்வமும், வாழ்வும் உனக்கு வாரி வழங்குவேன்.” அவள் குரலில் உறுதியும், பயமுறுத்தும் ஆழமும் கலந்திருந்தன. மாந்தன் அவள் கண்களில் மூழ்கினான். அவள் வாக்கு, அவனை இழுத்தது.

ஆனால், திடீரென காற்று குளிர்ந்தது. சலங்கைகளின் சத்தம், வடக்கு நோக்கி வேகமாக எழுந்தது. அம்மனின் உருவம் நடுங்கியது. “அவர்கள் என்னை மறந்ததால், நான் இந்தக் கல்லில் சாபமாக உறைந்தேன்,” அவள் கிசுகிசுத்தாள். “நீ மறந்தால், உன்னையும்...” அவள் கண்கள் எரியத் தொடங்கின.

மாந்தனின் கால்கள் நிலத்தில் புதைவது போல உணர்ந்தான். கருங்காட்டின் நிழல்கள் அவனைச் சுற்றி நெருங்கின. சலங்கைகள் காதைப் பிளந்தன.

“மாந்தா!” ஒரு குரல் அவனை உலுக்கியது. கனவு உடைந்தது. மாந்தன் கண் விழித்தபோது, சேனான்—வெளியூரிலிருந்து திரும்பிய அவனது நண்பன்—அவனைப் பிடித்து உலுக்கினான். “டேய், என்ன ஆச்சு? உன் கண்ணு வெறிச்சோடி, வாய்ல நுரை தள்ளுது!” சேனானின் குரல் பதறியது.

மாந்தன் நடுங்கினான். அவன் மனதில், அம்மனின் எரியும் கண்களும், “நீ மறந்தால்...” என்ற எச்சரிக்கையும் மீண்டும் ஒலித்தன.

 

(தொடரும்...)

ஒரு கல்லின் கதை - பாகம் 3: மறைந்த சலங்கையின் ரகசியம்

மாந்தனும் ஓந்திரனும் கிராமத்தை அடைந்தபோது, இரவு கவிந்திருந்தது. அவர்களின் உடைகள் கிழிந்து, முகத்தில் கருங்காட்டின் பயம் படிந்திருந்தது. மாந்தனின் மனதில் அந்தக் குரல்—“என்னை மறந்துவிடாதீர்கள் இன்னும் ஒலித்தது. ஓந்திரன், வியர்வையில் நனைந்தபடி, தன் இரு மகன்களை நினைத்து அவசரமாக வீட்டை நோக்கினான். மாந்தனின் மூன்று மகன்களும் ஒரு மகளும் அவனைப் பார்த்து பதறினர். “அப்பா, என்ன ஆச்சு?” என்று கேட்டனர்.

கிராமத்து மரத்தடியில், ஊர் பெரியவர் மாத்துராயர் தாத்தா அமர்ந்திருந்தார். அவரது கண்கள், மாந்தனையும் ஓந்திரனையும் கூர்ந்து பார்த்தன. “என்ன பைத்தியமாடா? கருங்காட்டுக்குள்ள போனீங்க?” அவரது குரல் நடுங்கியது. இருவரும் கல்லைப் பற்றியும், செதுக்கல்களைப் பற்றியும், மாந்தனுக்கு கேட்nட குரலைப் பற்றியும் சொன்னார்கள்.

மாத்துராயர் தாத்தா மெல்ல எழுந்தார். “இனி அங்க போகாதீங்க. அந்தக் கல்... அது சாதாரணமில்லை.” அவர் குரலைத் தாழ்த்தி ஒரு கதை சொன்னார். “ஒவ்வொரு சிவராத்திரி இரவும், கருங்காட்டுக்குள்ள சலங்கைகளின் சத்தம் எதிரொலிக்குமாம். பெண்ணோட நடனமாட்டம் போல, வேகமா வடக்கு நோக்கிப் போயி, திடீர்னு அமைதியாகிடுமாம். அது அம்மனோ, இல்லை வேற எதுவோனு யாருக்கும் தெரியாது.”

கூட்டத்தில் இருந்தவர்கள் மௌனமானார்கள். காற்றில் ஒரு குளிர் பரவியது. மாந்தனின் முதுகில் பயம் ஊர்ந்தது. “ஆனா, தாத்தா... அந்தக் கல் ஒரு அம்மனோட உருவமா இருக்கு,” என்றான்.

கோவிந்தன் கண்களை மூடினார். “அம்மனா இருந்தாலும், அவளுக்கு ஏதோ கோபம் இருக்கு. மறந்துபோனவளை திரும்ப நினைவு பண்ணி, என்ன நடக்குமோ?” அவர் எச்சரித்தார்.

அந்த இரவு, மாந்தனின் கனவில் சலங்கைகள் ஒலித்தன. கருங்காட்டின் நிழல்களுக்கு நடுவே, ஒரு பெண்ணின் நிழல் நடனமாடியது. அவள் கண்கள் அவனை உற்றுப் பார்த்தன.

 

(தொடரும்...)

ஒரு கல்லின் கதை. பாகம் 02 - என்னை மறந்து விடாதீர்கள்

மாந்தனும் ஒந்திரனும் கல்லை மெய்ம்மறந்து பார்த்தனர். பாசி படர்ந்த மேற்பரப்பில், மங்கலாகத் தெரிந்த சித்திரங்கள் அவர்களை ஈர்த்தன. ஒரு பெண்ணின் உருவம், ஒரு கையில் மலர்களுடனும் மற்றொரு கையில் வேலுடனும் மரங்களுக்கு நடுவே நிற்பது போல செதுக்கப்பட்டிருந்தது. "இது... யாரோ ஒரு அம்மனைப் போல இருக்குடா," ஓந்திரன் மெல்ல முணுமுணுத்தான்.

மாந்தன் மெதுவாகக் கல்லைத் தொட்டான். அந்தக் கணம், அவனுக்கு ஒரு மின்சாரம் பாய்ந்தது போல உணர்ந்தான். கண்களை மூடிய நிலையில், ஒரு பெண்ணின் குரல் மென்மையான, ஆனால் ஆழமான—அவன் மனதில் ஒலித்தது. "என்னை மறந்துவிடாதீர்கள்..." என்று அது முணுமுணுத்து மறைந்தது. மாந்தன் திடுக்கிட்டு கண்களைத் திறந்தான்.

"டேய், என்னடா ஆச்சு?" ஒந்திரன் பதறினான்.

"எனக்கு... ஒரு குரல் கேட்டது, . இந்தக் கல்... இது சாதாரணமில்லை." மாந்திரனின் குரலில் பயமும் ஆர்வமும் கலந்திருந்தன.

அவர்கள் கல்லைச் சுற்றி ஆராய்ந்தபோது, தரையில் உதிர்ந்த இலைகளுக்கு அடியில், பழைய மண்பாண்டத் துண்டுகள் தென்பட்டன. ஒரு துண்டில், இதே பெண் உருவம் வரையப்பட்டிருந்தது. "இது யாரோ வழிபட்ட இடமாக இருக்குமோ?" மாந்தன் யோசித்தான்.

திடீரென, காற்றில் ஒரு மாற்றம். மரங்களுக்கு நடுவே, ஒரு மெல்லிய புகை மூட்டம் பரவியது. அவர்களைச் சுற்றி, நிழல்கள் அசைவது போல உணர்ந்தார்கள். "மாந்தா... இங்க இருக்கிறது சரியில்லை. வா, கிளம்புவோம்!" ஒந்திரன் அவசரப்படுத்தினான்.

ஆனால், மாந்தனின் கண்கள் கல்லை விட்டு நகரவில்லை. "இல்லை, ஒந்திரா. இந்த இடத்துக்கு ஏதோ ஒரு சக்தி இருக்கு. நாம இதை கிராமத்துக்கு சொல்லணும்."

அவர்கள் திரும்பி நடக்கத் தொடங்கியபோது, காடு அவர்களை விடுவதாக இல்லை. ஒவ்வொரு மரமும், ஒவ்வொரு நிழலும் அவர்களைப் பின்தொடர்வது போல உணர்ந்தார்கள். கிராமத்தை அடைந்தபோது, அவர்களின் உடைகள் முட்களால் கிழிந்து, முகத்தில் பயத்தின் நிழல் படிந்திருந்தது.

"நாம பார்த்தது சாதாரண கல்லு இல்லை, ஓந்திரா," மாந்தன் மெல்லச் சொன்னான். "அது... ஒரு அம்மன்." அந்த இரவு, கிராமத்தில் ஒரு புதிய கதை பிறந்தது. கருங்காட்டில், மறக்கப்பட்ட ஒரு தெய்வம் மீண்டும் உயிர்பெறத் தொடங்கியது, புதிய பெயரோடு.

 

(தொடரும்...)

ஒரு கல்லின் கதை பாகம் 1 – மேற்கிலிருந்து ஒரு பயணம்.

மனித காலடி அதிகம் படாத, பல நூற்றாண்டு காலத்துப் பெருமரங்கள் வானை மறைத்து நின்ற ஒரு கானகம் விரிந்து கிடந்தது. பகல் பொழுதிலேயே கதிரவனின் ஒளிக்கீற்றுகள் முழுமையாகத் தரையைத் தொடத் தயங்கும் அளவுக்கு அடர்ந்த காடு அது. அக்கம் பக்கத்து கிராம மக்கள் அதை 'கருங்காடு' என்று அச்சத்துடன் அழைத்தார்கள். அதன் அமைதி கூட அச்சுறுத்தும் தன்மையைக் கொண்டிருந்தது. காட்டு விலங்குகளின் நடமாட்டம் அதிகம் என்பதாலும், விவரிக்க முடியாத சில அமானுஷ்யக் கதைகள் புழக்கத்தில் இருந்ததாலுமே, கிராம மக்கள் அதன் எல்லைக்குள் செல்லத் துணிவதில்லை.

 இந்தக் கருங்காட்டிற்குள்தான், எங்கோ ஒரு மூலையில், ஒரு புராதனக் கல் தெய்வம் இருப்பதாக ஒரு நம்பிக்கை நிலவியது. அது வெறும் கல்; ஒரு சிறிய அமைப்பு. நூற்றாண்டுகளுக்கு முன், யாரோ ஒரு வழிப்போக்கனால் ஸ்தாபிக்கப்பட்டிருக்கலாம். ஆனால், காட்டின் அடர்த்தியும், விலங்குகளின் மீதான பயமும் அதை முற்றிலுமாக மறக்கப்பட்ட ஒரு இடமாக மாற்றிவிட்டிருந்தன.

இந்தச் சூழலில்தான், மாந்தkனும் ஒந்திரனும் மேற்கிலிருந்து அந்தக் காட்டுக்குள் நுழையத் துணிந்தார்கள். இளமைக்கே உரிய துணிச்சலா, அல்லது அந்தக் கல்லின் மீதான அடங்காத ஆர்வமா என்று தெரியவில்லை, ஆனால் அவர்கள் உறுதியாக இருந்தார்கள். காட்டிற்குள் சில அடிகள் வைத்ததுமே, வெளி உலகின் சத்தம் மறைந்து, ஒருவிதமான கனத்த அமைதி அவர்களைச் சூழ்ந்தது. மரங்களின் இலைகள் உரசும் சத்தம் கூட ஒரு அமானுஷ்ய இசையைப் போல ஒலித்தது.

 அவர்கள் செல்லச் செல்ல, பாதை என்பது மறைந்துபோனது. புதர்கள் மண்டி, கொடிகள் பின்னிப் பிணைந்து வழிமறித்தன. கால்களைக் கூரிய முட்கள் பதம் பார்த்தன. சருகுகள் மண்டிய குழிகளில் இறங்கியும் அவர்கள் முன்னேறினார்கள். எங்கிருந்தோ வரும் விநோதமான பூச்சிகளின் ரீங்காரமும், திடீரெனக் கேட்கும் பறவைகளின் அச்சமூட்டும் கீச்சொலிகளும் அவர்களின் இதயத் துடிப்பை எகிறச் செய்தன.

 "டேய் மாந்தா... என்னடா ஒரே புதரா இருக்கு... வழி தெரியுதா?" ஒந்திரன் மூச்சிரைக்கக் கேட்டான். வியர்வை அவன் முகத்தில் வழிந்தது.

 மாந்தன் சுற்றுமுற்றும் பார்த்தான். சூரியனின் திசையைக் கூடக் கணிக்க முடியவில்லை. "கவலைப்படாதடா... நம்ம கிட்ட இருக்கிற குறிப்பை வச்சுப் போயிடலாம். ஆனா... ஜாக்கிரதையா இரு. என்னமோ சத்தம் கேக்குது..."

இருவரும் ஒரு கணம் உறைந்து நின்றார்கள். தூரத்தில், ஏதோ ஒரு விலங்கு உறுமும் சத்தம் மெலிதாகக் கேட்டது. அது சிறுத்தையா? கரடியா? அல்லது வேறு ஏதேனும் அறியாத விலங்கா? அவர்களின் கால்கள் தயங்கின. உடலில் ஒரு நடுக்கம் பரவியது. அடர்ந்த மரங்களின் நிழல்கள், உருவம் பெற்ற மிருகங்களைப் போல அவர்களைப் பின்தொடர்வதாக ஒரு பிரமை.

 முட்கள் கிழித்த காயங்களின் வலியை விட, அறியாத ஒன்றின் மீதான பயம் அவர்களை வாட்டியது. ஒவ்வொரு அடியையும் நிதானமாக, சுற்றும் முற்றும் பார்த்தபடியே வைத்தார்கள். பாதையற்ற அந்தப் பெருங்கானகத்தில், திக்கற்று நடப்பதைப் போல உணர்ந்தார்கள். நேரம் செல்லச் செல்ல, அவர்களின் நம்பிக்கையும் கரைந்து கொண்டிருந்தது.

சோர்வும் பயமும் உச்சக்கட்டத்தை அடைந்தபோது, திடீரென அவர்கள் ஒரு சிறிய திறந்தவெளியை அடைந்தார்கள். அடர்ந்த அரச மரங்களுக்கு நடுவே, சற்றே தாழ்வான அந்தப் பகுதியில், பாசிகளும் செடிகொடிகளும் படர்ந்த, நூற்றாண்டுகளின் மௌனத்தைச் சுமந்து கொண்டு, அந்தக் கல் நின்றிருந்தது. சுற்றிலும் உதிர்ந்த இலைகளும், வளர்ந்திருந்த புற்களும் தவிர வேறு எந்த மனித நடமாட்டத்தின் அறிகுறியும் இல்லை. காட்டின் அத்தனை ஓசைகளும் அந்த இடத்தில் சற்றே ஓய்ந்திருப்பதைப் போல ஒரு உணர்வு அவர்களுக்கு.

 

தொடரும்...