மனித காலடி அதிகம் படாத, பல நூற்றாண்டு காலத்துப் பெருமரங்கள் வானை மறைத்து நின்ற ஒரு கானகம் விரிந்து கிடந்தது. பகல் பொழுதிலேயே கதிரவனின் ஒளிக்கீற்றுகள் முழுமையாகத் தரையைத் தொடத் தயங்கும் அளவுக்கு அடர்ந்த காடு அது. அக்கம் பக்கத்து கிராம மக்கள் அதை 'கருங்காடு' என்று அச்சத்துடன் அழைத்தார்கள். அதன் அமைதி கூட அச்சுறுத்தும் தன்மையைக் கொண்டிருந்தது. காட்டு விலங்குகளின் நடமாட்டம் அதிகம் என்பதாலும், விவரிக்க முடியாத சில அமானுஷ்யக் கதைகள் புழக்கத்தில் இருந்ததாலுமே, கிராம மக்கள் அதன் எல்லைக்குள் செல்லத் துணிவதில்லை.
இந்தச்
சூழலில்தான், மாந்தkனும் ஒந்திரனும் மேற்கிலிருந்து
அந்தக் காட்டுக்குள் நுழையத் துணிந்தார்கள். இளமைக்கே உரிய துணிச்சலா, அல்லது
அந்தக் கல்லின் மீதான அடங்காத ஆர்வமா என்று தெரியவில்லை, ஆனால் அவர்கள் உறுதியாக இருந்தார்கள். காட்டிற்குள் சில அடிகள் வைத்ததுமே,
வெளி உலகின் சத்தம் மறைந்து, ஒருவிதமான கனத்த அமைதி அவர்களைச் சூழ்ந்தது. மரங்களின் இலைகள் உரசும் சத்தம் கூட ஒரு அமானுஷ்ய
இசையைப் போல ஒலித்தது.
இருவரும் ஒரு கணம் உறைந்து நின்றார்கள். தூரத்தில், ஏதோ ஒரு விலங்கு உறுமும் சத்தம் மெலிதாகக் கேட்டது. அது சிறுத்தையா? கரடியா? அல்லது வேறு ஏதேனும் அறியாத விலங்கா? அவர்களின் கால்கள் தயங்கின. உடலில் ஒரு நடுக்கம் பரவியது. அடர்ந்த மரங்களின் நிழல்கள், உருவம் பெற்ற மிருகங்களைப் போல அவர்களைப் பின்தொடர்வதாக ஒரு பிரமை.
சோர்வும் பயமும் உச்சக்கட்டத்தை அடைந்தபோது, திடீரென அவர்கள் ஒரு சிறிய திறந்தவெளியை அடைந்தார்கள். அடர்ந்த அரச மரங்களுக்கு நடுவே, சற்றே தாழ்வான அந்தப் பகுதியில், பாசிகளும் செடிகொடிகளும் படர்ந்த, நூற்றாண்டுகளின் மௌனத்தைச் சுமந்து கொண்டு, அந்தக் கல் நின்றிருந்தது. சுற்றிலும் உதிர்ந்த இலைகளும், வளர்ந்திருந்த புற்களும் தவிர வேறு எந்த மனித நடமாட்டத்தின் அறிகுறியும் இல்லை. காட்டின் அத்தனை ஓசைகளும் அந்த இடத்தில் சற்றே ஓய்ந்திருப்பதைப் போல ஒரு உணர்வு அவர்களுக்கு.
தொடரும்...
0 comments:
கருத்துரையிடுக