ஒரு கல்லின் கதை - பாகம் 3: மறைந்த சலங்கையின் ரகசியம்

மாந்தனும் ஓந்திரனும் கிராமத்தை அடைந்தபோது, இரவு கவிந்திருந்தது. அவர்களின் உடைகள் கிழிந்து, முகத்தில் கருங்காட்டின் பயம் படிந்திருந்தது. மாந்தனின் மனதில் அந்தக் குரல்—“என்னை மறந்துவிடாதீர்கள் இன்னும் ஒலித்தது. ஓந்திரன், வியர்வையில் நனைந்தபடி, தன் இரு மகன்களை நினைத்து அவசரமாக வீட்டை நோக்கினான். மாந்தனின் மூன்று மகன்களும் ஒரு மகளும் அவனைப் பார்த்து பதறினர். “அப்பா, என்ன ஆச்சு?” என்று கேட்டனர்.

கிராமத்து மரத்தடியில், ஊர் பெரியவர் மாத்துராயர் தாத்தா அமர்ந்திருந்தார். அவரது கண்கள், மாந்தனையும் ஓந்திரனையும் கூர்ந்து பார்த்தன. “என்ன பைத்தியமாடா? கருங்காட்டுக்குள்ள போனீங்க?” அவரது குரல் நடுங்கியது. இருவரும் கல்லைப் பற்றியும், செதுக்கல்களைப் பற்றியும், மாந்தனுக்கு கேட்nட குரலைப் பற்றியும் சொன்னார்கள்.

மாத்துராயர் தாத்தா மெல்ல எழுந்தார். “இனி அங்க போகாதீங்க. அந்தக் கல்... அது சாதாரணமில்லை.” அவர் குரலைத் தாழ்த்தி ஒரு கதை சொன்னார். “ஒவ்வொரு சிவராத்திரி இரவும், கருங்காட்டுக்குள்ள சலங்கைகளின் சத்தம் எதிரொலிக்குமாம். பெண்ணோட நடனமாட்டம் போல, வேகமா வடக்கு நோக்கிப் போயி, திடீர்னு அமைதியாகிடுமாம். அது அம்மனோ, இல்லை வேற எதுவோனு யாருக்கும் தெரியாது.”

கூட்டத்தில் இருந்தவர்கள் மௌனமானார்கள். காற்றில் ஒரு குளிர் பரவியது. மாந்தனின் முதுகில் பயம் ஊர்ந்தது. “ஆனா, தாத்தா... அந்தக் கல் ஒரு அம்மனோட உருவமா இருக்கு,” என்றான்.

கோவிந்தன் கண்களை மூடினார். “அம்மனா இருந்தாலும், அவளுக்கு ஏதோ கோபம் இருக்கு. மறந்துபோனவளை திரும்ப நினைவு பண்ணி, என்ன நடக்குமோ?” அவர் எச்சரித்தார்.

அந்த இரவு, மாந்தனின் கனவில் சலங்கைகள் ஒலித்தன. கருங்காட்டின் நிழல்களுக்கு நடுவே, ஒரு பெண்ணின் நிழல் நடனமாடியது. அவள் கண்கள் அவனை உற்றுப் பார்த்தன.

 

(தொடரும்...)