ஒரு கல்லின் கதை - பாகம் 4: அம்மனின் அழைப்பு.

இரவு ஆழ்ந்தபோது, மாந்தனின் மனம் கருங்காட்டின் இருளில் மூழ்கியது. அவன் கனவில், அடர்ந்த மரங்களுக்கு நடுவே, பாசி படர்ந்த அந்தக் கல் நின்றிருந்தது. ஆனால், கல் இப்போது ஒளிர்ந்தது, ஒரு மெல்லிய பொன் நிறப் பிரகாசத்தில். அதன் முன், ஒரு பெண் உருவம் தோன்றியது—கருங்காட்டு அம்மன். அவள் கண்கள் கனல் பறந்தன, ஆனால் முகத்தில் ஆழ்ந்த துயரம் படிந்திருந்தது. மாந்தனின் இதயம் நின்றது.

“மாந்தா...” அவள் குரல், காற்றைப் போல மென்மையாகவும், மலையைப் போல கனமாகவும் ஒலித்தது. “என்னை யாரும் வழிபடுவதில்லை. என் குழந்தைகள் என்னை மறந்து, தொலைவில் வாழ்கிறார்கள். எனக்கு சடங்குகள் இல்லை, என் பெயர் அழிந்தது.” அவள் கண்களில் நீர் ததும்பியது. மாந்தனுக்கு மூச்சு முட்டியது. அம்மனின் அழுகை, அவன் நெஞ்சைப் பிளந்தது.

“நீ வா, மாந்தா,” அவள் கைகளை நீட்டினாள். “எனக்கு உரிய வழிபாட்டைச் செய். என் தேவைகளை நிறைவேற்று. உன்னையும், உன் வம்சத்தையும் காலம் காலமாக பாதுகாப்பேன். செல்வமும், வாழ்வும் உனக்கு வாரி வழங்குவேன்.” அவள் குரலில் உறுதியும், பயமுறுத்தும் ஆழமும் கலந்திருந்தன. மாந்தன் அவள் கண்களில் மூழ்கினான். அவள் வாக்கு, அவனை இழுத்தது.

ஆனால், திடீரென காற்று குளிர்ந்தது. சலங்கைகளின் சத்தம், வடக்கு நோக்கி வேகமாக எழுந்தது. அம்மனின் உருவம் நடுங்கியது. “அவர்கள் என்னை மறந்ததால், நான் இந்தக் கல்லில் சாபமாக உறைந்தேன்,” அவள் கிசுகிசுத்தாள். “நீ மறந்தால், உன்னையும்...” அவள் கண்கள் எரியத் தொடங்கின.

மாந்தனின் கால்கள் நிலத்தில் புதைவது போல உணர்ந்தான். கருங்காட்டின் நிழல்கள் அவனைச் சுற்றி நெருங்கின. சலங்கைகள் காதைப் பிளந்தன.

“மாந்தா!” ஒரு குரல் அவனை உலுக்கியது. கனவு உடைந்தது. மாந்தன் கண் விழித்தபோது, சேனான்—வெளியூரிலிருந்து திரும்பிய அவனது நண்பன்—அவனைப் பிடித்து உலுக்கினான். “டேய், என்ன ஆச்சு? உன் கண்ணு வெறிச்சோடி, வாய்ல நுரை தள்ளுது!” சேனானின் குரல் பதறியது.

மாந்தன் நடுங்கினான். அவன் மனதில், அம்மனின் எரியும் கண்களும், “நீ மறந்தால்...” என்ற எச்சரிக்கையும் மீண்டும் ஒலித்தன.

 

(தொடரும்...)