ஆம்பல் தியாகி S.A.முருகையன் நான்காம் ஆண்டு நினைவஞ்சலி.

அரசியலின் மார்பில் நீர் எழுதியது

அடக்குமுறைக்கு எதிரான அறவழி.

தீண்டாமையின் திரைகளைச் சிதைத்தீர்,

தீக்கதிராய் சமத்துவம் விதைத்தீர்.

வென்றதில்லை ஆயுதம் உங்கள் கரங்களில்,

வெற்றியாய்த் திகழ்ந்தது உங்கள் வார்த்தைகள்.

உயிர் நீங்கினும், உயிர்களில் நீங்காத

உரிமைக்குரல் நீங்கள் என்றும்!

இன்று உங்கள் பாதையில் பலர் நடக்கிறார்கள்,

இணைமையாய் உங்கள் நினைவை ஏந்தி.

மண்ணும், மக்கள் மனமும் மறக்காது,

முருகையன் என்ற பெயர் ஒளியாய் வாழும் 🙏

தோழர்.சிவஞானம். 

ஆம்பலாபட்டு, கண்டியர்தெரு.

ஒரு கல்லின் கதை - பாகம் 6: காட்டின் அழைப்பு.

மாந்தன், ஓந்திரன், சேனான் மூவரும் கருங்காட்டின் இருளை நோக்கி நடந்தனர். சோழப் படையின் வீரர்களான இவர்கள், அதிராசேந்திரனின் கீழ் போர்களில் தங்கள் துணிவை நிரூபித்திருந்தாலும், இன்று அவர்கள் மனதில் ஒரு தயக்கம் இருந்தது. மாந்தனின் கனவு, கருங்காட்டு அம்மனின் எரியும் கண்கள், மாதுராயர் தாத்தாவின் சிவராத்திரி சலங்கைக் கதை—எல்லாம் அவர்களை உலுக்கியிருந்தது. ஆனால், மாந்தனின் உறுதி அவர்களை மீண்டும் காட்டிற்கு இழுத்தது.

கருங்காட்டின் அடர்ந்த புதர்களை வெட்டி, முட்களைத் தாண்டி, அவர்கள் கல்லை அடைந்தனர். ஆனால், கல் மாறியிருந்தது. முன்பு ஒரு கையில் மலர்களை ஏந்திய பெண்ணின் செதுக்கல், இப்போது மூன்று அம்புகளைக் கொண்ட வேலைப் பிடித்திருந்தது. மற்றொரு கையில், ஒரு தீச்சுடர் போல ஒரு உருவம். “இது... எப்படி மாறியது?” ஓந்திரன் முணுமுணுத்தான், அவன் குரலில் பயம் தொனித்தது.

சேனன், கல்லின் அடியில் மழைநீர் வடக்கு நோக்கி ஓடிய ஒரு மெல்லிய தடத்தைக் கவனித்தான். “பார், இந்தப் பாதை...” என்று கூறி, மூவரும் அதைப் பின்தொடர்ந்தனர். மரங்களுக்கு நடுவே, கொடிகள் பின்னிய பாதையில், அவர்கள் ஒரு சிறு குளத்தை அடைந்தனர். அதன் நீர், விசித்திரமாக அசையாமல், கருங்காட்டின் நிழல்களைப் பிரதிபலித்தது. குளத்தின் மையத்தில், ஒரு மங்கிய ஒளி மின்னுவது போலத் தோன்றியது.

திடீரென, மாந்தன் முன்னால் விழுந்து, குளத்தை உற்றுப் பார்த்தான். “இந்தக் காடு... இது அம்மனோட உறைவிடம்! நாம இதை மாற்றுவோம்! இங்கு கோயில் கட்டி, வாழ்வோம்!” அவன் கண்கள் வெறித்தன, குரல் பித்து பிடித்தவன் போல ஒலித்தது. ஓந்திரனும் சேனனும் திகைத்தனர். “மாந்தா, என்ன பேசுற? இது பைத்தியக்காரத்தனம்!” என்று ஓந்திரன் கத்தினான்.

“இல்லை, அவள் என்னை அழைச்சா! இந்தக் காடு நம்ம வாழ்க்கையை மாற்றும்!” மாந்தன் கைகளை விரித்து, காட்டை நோக்கி உரக்கப் பேசினான். சேனான், “சோழ அரசனின் ஆணை இல்லாம இதெல்லாம் முடியாது,” என்று எதிர்த்தான். ஆனால், குளத்தின் ஒளியைப் பார்த்தபோது, அவர்களின் மனதில் ஒரு விசித்திரமான உறுதி பரவியது. “சரி... அம்மனுக்கு இங்கு இடம் கொடுப்போம்,” என்று ஓந்திரன் மெல்ல ஒப்புக்கொண்டான். காட்டின் மௌனத்திற்கு நடுவே, சலங்கைகளின் மெல்லிய ஒலி எழுந்து மறைந்தது.

அந்த அம்மனின் பெயரும் காட்டின் பெயரும் மாறப்போவது யாரும் அறிந்து இருக்கவில்லை அன்று..

  

(தொடரும்...)

ஒரு கல்லின் கதை - பாகம் 5: நிழலின் நினைவுகள்.

மாந்தனின் வீட்டு முற்றத்தில், தாழ்வாரத்தில் மூவரும் அமர்ந்திருந்தனர்—மாந்தன், ஓந்திரன், சேனான். சோழ அரசன் அதிராசேந்திரனின் கீழ், காவிரி பள்ளத்தாக்கின் எல்லையில் சிறு போரொன்றில் பங்கேற்று திரும்பியிருந்தான் சேனான். அவன் கைகளில் இன்னும் வாளின் பிடியின் கரடு தெரிந்தது. மாந்தனும் ஓந்திரனும், சோழப் படையின் ‘தோரை’ எனும் காவேரி அணியின் உட்படையில் பொறுப்பாளர்களாக, பாண்டியரின் எல்லைத் தாக்குதல்களை முறியடித்து வந்தனர். சோழர்களின் போர்முறை, திட்டமிட்ட பயிற்சி மற்றும் ‘வலங்கை-இடங்கை’ பிரிவுகளின் ஒருங்கிணைப்பால் புகழ்பெற்றிருந்தது. மாந்தன், சேனனிடம், “பாண்டியரின் வேல் படையை எப்படி முறியடித்தீர்?” என்று கேட்டான்.

சேனான் மெல்லச் சிரித்தான். “நம் சோழப் படைகள், குதிரைப்படையையும், யானைப்படையையும் ஒருங்கிணைத்து, பாண்டியரின் வேல் அணியை வளைத்து அழித்தன. ராஜராஜ சோழனின் காலத்தில் உருவாக்கப்பட்ட கடற்படை முறையைப் போல, நம் தளபதி திருச்சிற்றம்பலமுடையான், எதிரிகளை பிரித்து மடக்கினான்,” என்றான். அவன் குரலில் பெருமிதம் இருந்தது, ஆனால் கண்களில் களைப்பு தெரிந்தது.

12ஆம் நூற்றாண்டில், சோழப் பேரரசு, ராஜராஜ சோழன் மற்றும் ராஜேந்திர சோழனின் பொற்காலத்திற்குப் பின், பாண்டியர் மற்றும் ஹொய்சாளரின் எழுச்சியால் சவால்களை எதிர்கொண்டது. காவிரிப் பள்ளத்தாக்கை மையமாகக் கொண்டு, தஞ்சாவூர், கங்கைகொண்டசோழபுரம் ஆகியவை அவர்களின் தலைநகரங்களாக விளங்கின. சோழர்களின் குடிகளில், ‘முக்குடி’ (வீரர்கள், விவசாயிகள்) மற்றும் ‘இடங்கை’ (கைவினைஞர்கள்) பிரிவுகள் முக்கியமானவை. கரிகாலன், மணிமேகலை போன்ற புராண குடிகளும், அவர்களின் சமூக அமைப்பில் இடம்பெற்றன. இந்தக் குடிகள், சோழர்களின் படைப்பிரிவுகளிலும், கிராம நிர்வாகத்திலும் முக்கிய பங்கு வகித்தன.

மாந்தன், தன் கனவைப் பற்றி மெல்லத் தொடங்கினான். “கருங்காட்டு அம்மன்... அவள் என்னை அழைத்தாள். ‘என்னை வழிபடு, உன் வம்சத்தை காப்பேன்,’ என்று கூறினாள். ஆனால், அவள் கண்கள்... எரிந்தன.” அவன் குரல் நடுங்கியது. சேனன், “அது கனவல்ல, மாந்தா. நீ நுரை தள்ளி கிடந்தாய்!” என்றான். ஓந்திரன், மாத்துராயர் தாத்தாவின் சிவராத்திரி கதையை நினைவூட்டினான். “அவள் சாபமா? இல்லை, உண்மையிலேயே அம்மனா?”

சேனன், “நாம் கருங்காட்டுக்குச் சென்று அந்தக் கல்லை ஆராய வேண்டும். ஆனால், என்று தயங்கினான். மாந்தனின் மனதில், அம்மனின் குரல் மீண்டும் ஒலித்தது: “நீ மறந்தால்...”

 

(தொடரும்...)

ஒரு கல்லின் கதை - பாகம் 4: அம்மனின் அழைப்பு.

இரவு ஆழ்ந்தபோது, மாந்தனின் மனம் கருங்காட்டின் இருளில் மூழ்கியது. அவன் கனவில், அடர்ந்த மரங்களுக்கு நடுவே, பாசி படர்ந்த அந்தக் கல் நின்றிருந்தது. ஆனால், கல் இப்போது ஒளிர்ந்தது, ஒரு மெல்லிய பொன் நிறப் பிரகாசத்தில். அதன் முன், ஒரு பெண் உருவம் தோன்றியது—கருங்காட்டு அம்மன். அவள் கண்கள் கனல் பறந்தன, ஆனால் முகத்தில் ஆழ்ந்த துயரம் படிந்திருந்தது. மாந்தனின் இதயம் நின்றது.

“மாந்தா...” அவள் குரல், காற்றைப் போல மென்மையாகவும், மலையைப் போல கனமாகவும் ஒலித்தது. “என்னை யாரும் வழிபடுவதில்லை. என் குழந்தைகள் என்னை மறந்து, தொலைவில் வாழ்கிறார்கள். எனக்கு சடங்குகள் இல்லை, என் பெயர் அழிந்தது.” அவள் கண்களில் நீர் ததும்பியது. மாந்தனுக்கு மூச்சு முட்டியது. அம்மனின் அழுகை, அவன் நெஞ்சைப் பிளந்தது.

“நீ வா, மாந்தா,” அவள் கைகளை நீட்டினாள். “எனக்கு உரிய வழிபாட்டைச் செய். என் தேவைகளை நிறைவேற்று. உன்னையும், உன் வம்சத்தையும் காலம் காலமாக பாதுகாப்பேன். செல்வமும், வாழ்வும் உனக்கு வாரி வழங்குவேன்.” அவள் குரலில் உறுதியும், பயமுறுத்தும் ஆழமும் கலந்திருந்தன. மாந்தன் அவள் கண்களில் மூழ்கினான். அவள் வாக்கு, அவனை இழுத்தது.

ஆனால், திடீரென காற்று குளிர்ந்தது. சலங்கைகளின் சத்தம், வடக்கு நோக்கி வேகமாக எழுந்தது. அம்மனின் உருவம் நடுங்கியது. “அவர்கள் என்னை மறந்ததால், நான் இந்தக் கல்லில் சாபமாக உறைந்தேன்,” அவள் கிசுகிசுத்தாள். “நீ மறந்தால், உன்னையும்...” அவள் கண்கள் எரியத் தொடங்கின.

மாந்தனின் கால்கள் நிலத்தில் புதைவது போல உணர்ந்தான். கருங்காட்டின் நிழல்கள் அவனைச் சுற்றி நெருங்கின. சலங்கைகள் காதைப் பிளந்தன.

“மாந்தா!” ஒரு குரல் அவனை உலுக்கியது. கனவு உடைந்தது. மாந்தன் கண் விழித்தபோது, சேனான்—வெளியூரிலிருந்து திரும்பிய அவனது நண்பன்—அவனைப் பிடித்து உலுக்கினான். “டேய், என்ன ஆச்சு? உன் கண்ணு வெறிச்சோடி, வாய்ல நுரை தள்ளுது!” சேனானின் குரல் பதறியது.

மாந்தன் நடுங்கினான். அவன் மனதில், அம்மனின் எரியும் கண்களும், “நீ மறந்தால்...” என்ற எச்சரிக்கையும் மீண்டும் ஒலித்தன.

 

(தொடரும்...)

ஒரு கல்லின் கதை - பாகம் 3: மறைந்த சலங்கையின் ரகசியம்

மாந்தனும் ஓந்திரனும் கிராமத்தை அடைந்தபோது, இரவு கவிந்திருந்தது. அவர்களின் உடைகள் கிழிந்து, முகத்தில் கருங்காட்டின் பயம் படிந்திருந்தது. மாந்தனின் மனதில் அந்தக் குரல்—“என்னை மறந்துவிடாதீர்கள் இன்னும் ஒலித்தது. ஓந்திரன், வியர்வையில் நனைந்தபடி, தன் இரு மகன்களை நினைத்து அவசரமாக வீட்டை நோக்கினான். மாந்தனின் மூன்று மகன்களும் ஒரு மகளும் அவனைப் பார்த்து பதறினர். “அப்பா, என்ன ஆச்சு?” என்று கேட்டனர்.

கிராமத்து மரத்தடியில், ஊர் பெரியவர் மாத்துராயர் தாத்தா அமர்ந்திருந்தார். அவரது கண்கள், மாந்தனையும் ஓந்திரனையும் கூர்ந்து பார்த்தன. “என்ன பைத்தியமாடா? கருங்காட்டுக்குள்ள போனீங்க?” அவரது குரல் நடுங்கியது. இருவரும் கல்லைப் பற்றியும், செதுக்கல்களைப் பற்றியும், மாந்தனுக்கு கேட்nட குரலைப் பற்றியும் சொன்னார்கள்.

மாத்துராயர் தாத்தா மெல்ல எழுந்தார். “இனி அங்க போகாதீங்க. அந்தக் கல்... அது சாதாரணமில்லை.” அவர் குரலைத் தாழ்த்தி ஒரு கதை சொன்னார். “ஒவ்வொரு சிவராத்திரி இரவும், கருங்காட்டுக்குள்ள சலங்கைகளின் சத்தம் எதிரொலிக்குமாம். பெண்ணோட நடனமாட்டம் போல, வேகமா வடக்கு நோக்கிப் போயி, திடீர்னு அமைதியாகிடுமாம். அது அம்மனோ, இல்லை வேற எதுவோனு யாருக்கும் தெரியாது.”

கூட்டத்தில் இருந்தவர்கள் மௌனமானார்கள். காற்றில் ஒரு குளிர் பரவியது. மாந்தனின் முதுகில் பயம் ஊர்ந்தது. “ஆனா, தாத்தா... அந்தக் கல் ஒரு அம்மனோட உருவமா இருக்கு,” என்றான்.

கோவிந்தன் கண்களை மூடினார். “அம்மனா இருந்தாலும், அவளுக்கு ஏதோ கோபம் இருக்கு. மறந்துபோனவளை திரும்ப நினைவு பண்ணி, என்ன நடக்குமோ?” அவர் எச்சரித்தார்.

அந்த இரவு, மாந்தனின் கனவில் சலங்கைகள் ஒலித்தன. கருங்காட்டின் நிழல்களுக்கு நடுவே, ஒரு பெண்ணின் நிழல் நடனமாடியது. அவள் கண்கள் அவனை உற்றுப் பார்த்தன.

 

(தொடரும்...)

ஒரு கல்லின் கதை. பாகம் 02 - என்னை மறந்து விடாதீர்கள்

மாந்தனும் ஒந்திரனும் கல்லை மெய்ம்மறந்து பார்த்தனர். பாசி படர்ந்த மேற்பரப்பில், மங்கலாகத் தெரிந்த சித்திரங்கள் அவர்களை ஈர்த்தன. ஒரு பெண்ணின் உருவம், ஒரு கையில் மலர்களுடனும் மற்றொரு கையில் வேலுடனும் மரங்களுக்கு நடுவே நிற்பது போல செதுக்கப்பட்டிருந்தது. "இது... யாரோ ஒரு அம்மனைப் போல இருக்குடா," ஓந்திரன் மெல்ல முணுமுணுத்தான்.

மாந்தன் மெதுவாகக் கல்லைத் தொட்டான். அந்தக் கணம், அவனுக்கு ஒரு மின்சாரம் பாய்ந்தது போல உணர்ந்தான். கண்களை மூடிய நிலையில், ஒரு பெண்ணின் குரல் மென்மையான, ஆனால் ஆழமான—அவன் மனதில் ஒலித்தது. "என்னை மறந்துவிடாதீர்கள்..." என்று அது முணுமுணுத்து மறைந்தது. மாந்தன் திடுக்கிட்டு கண்களைத் திறந்தான்.

"டேய், என்னடா ஆச்சு?" ஒந்திரன் பதறினான்.

"எனக்கு... ஒரு குரல் கேட்டது, . இந்தக் கல்... இது சாதாரணமில்லை." மாந்திரனின் குரலில் பயமும் ஆர்வமும் கலந்திருந்தன.

அவர்கள் கல்லைச் சுற்றி ஆராய்ந்தபோது, தரையில் உதிர்ந்த இலைகளுக்கு அடியில், பழைய மண்பாண்டத் துண்டுகள் தென்பட்டன. ஒரு துண்டில், இதே பெண் உருவம் வரையப்பட்டிருந்தது. "இது யாரோ வழிபட்ட இடமாக இருக்குமோ?" மாந்தன் யோசித்தான்.

திடீரென, காற்றில் ஒரு மாற்றம். மரங்களுக்கு நடுவே, ஒரு மெல்லிய புகை மூட்டம் பரவியது. அவர்களைச் சுற்றி, நிழல்கள் அசைவது போல உணர்ந்தார்கள். "மாந்தா... இங்க இருக்கிறது சரியில்லை. வா, கிளம்புவோம்!" ஒந்திரன் அவசரப்படுத்தினான்.

ஆனால், மாந்தனின் கண்கள் கல்லை விட்டு நகரவில்லை. "இல்லை, ஒந்திரா. இந்த இடத்துக்கு ஏதோ ஒரு சக்தி இருக்கு. நாம இதை கிராமத்துக்கு சொல்லணும்."

அவர்கள் திரும்பி நடக்கத் தொடங்கியபோது, காடு அவர்களை விடுவதாக இல்லை. ஒவ்வொரு மரமும், ஒவ்வொரு நிழலும் அவர்களைப் பின்தொடர்வது போல உணர்ந்தார்கள். கிராமத்தை அடைந்தபோது, அவர்களின் உடைகள் முட்களால் கிழிந்து, முகத்தில் பயத்தின் நிழல் படிந்திருந்தது.

"நாம பார்த்தது சாதாரண கல்லு இல்லை, ஓந்திரா," மாந்தன் மெல்லச் சொன்னான். "அது... ஒரு அம்மன்." அந்த இரவு, கிராமத்தில் ஒரு புதிய கதை பிறந்தது. கருங்காட்டில், மறக்கப்பட்ட ஒரு தெய்வம் மீண்டும் உயிர்பெறத் தொடங்கியது, புதிய பெயரோடு.

 

(தொடரும்...)